may trabaho na si mr. kokak

akalain mo yung first day ng training ko ngayon. sa wakas matapos ang dalawang buwang paghahanap ng trabaho may tumanggap na rin sa akin. mahirap din yung wala kang ginagawa tapos umaasa ka lang sa parents mo, hindi ka naman baldado para di magtrabaho..

ang saya ng pakiramdam lalo pa’t gustong gusto mo yung pinasukan mong trabaho, alam ko malayo sa katotohanan yung training pero kung iisipin mo ilang hakbang nalang yun at tatanggap na ako ng 18k buwan-buwan at magkakaroon ako ng 40k certification bonus. SAN KA PA!? hahahaha

saya sobra di ko mapaliwanag ang nararamdaman ko. sa ngayon ang dapat ko nalang gawin pag-igihan ang training at ilabas ang kaya kung ano ang dapat ilabas at sa lahat ng naghahanap ng trabaho, wag mawalan ng pag-asa! kasi kung para sa yo, talagang para sayo hintay hintay lang at darating din yung liwanag na hinihintay mo ng matagal. gaya nga ng laging sabi ng tatay ko, kung may gusto kang bagay, all you need you to do believe you can have it or simple CLAIM IT!

kokak! kokak!

i LOVE you, broooooooo!

hmmmm!! ano bang pedeng pag-usapan sa ngayon? marami kasing pede isulat at sa sobrang daming pwedeng isulat wala akong maisulat. matagal-tagal na rin akong di nakakapagsulat dito, siguro maramin naring naghahanap sa pasaway na palaka. hmmmm!!! kalurkie!

ganito nalang! ikwekwento ko nalang ang mga bagay na nakikita ko dito na hindi ko kadalasan nakikita sa probinsya. alam naman nating lahat na tangap na sa lipunan natin ang mga same sex relationship. wala naman din akong problema sa kanila. buhay naman nila yun at hindi mo maikukubli na pagwapo-ng-pagwapo ang nagkakaroon ng boyfriend. tipong matinee idol, yung pedeng gawing lead star sa mga action films. wahahaha!kaya nga siguro lumalakas ang gym business sa ngayon dahil sa kanila. para na kasing standard yun ng mga bi or wateber you kall dem.

noong mga unang buwan ko dito sa manila. yun talaga ang isa sa mga pinapansin ko habang nililibot ko ang metro sa kakahanap ng kolehiyong mapapasukan. pero sa paglilibot ko. hindi kolehiyo ang nakita ko kundi mga bagay na hindi ko inaasahan na may kinalaman sa pinag-uusapan natin. dahil na rin sa sabi ng ate ko, na cubao is the place to be. so lagi akong stop over sa cubao para magpahinga at lahat lahat na.

sinong magaakalang may makikita akong dalawang lalaking panggym instructor ang katawan na naghoholding hands. ) ang swet naman! inisip ko. ayy ganun! ang laki talaga ng impluwensiya ng kanta ni yeng- HAWAK KAMAY SA PAGLAKABAY.

one point! galing!

ilang araw, may kaibigan akong mula davao ang pumunta sa manila at sabi magkikita daw kami sa gateway kasi manonood sya ng koncert maya-maya. so libre ako ni ate at habang ako ay naghihintay sa order namin. akalain mo nga namang may nagsusubuan ng ice cream sa kabila mesa. ang SWEET at LAMIG talaga!kaso nga lang ang dawalang nasusubuan ay pawang adan na talaga namang pinagpawisan silang hulmahin ng diyos. ARTESTAHIN at natural sa tingin ko member sila sa fitness first.. animo’y hiniram muna ang t-shirt ng pamangking lalaki para bakat na bakat ang utong. AMASING GRASYA!

two points — one to go!

eto ang masaklap. habang naghihintay akong tawagin para sa interview ko na sabi alas 10 ng gabi pero alas singko ng umaga pa pala ako tawagin at nabanggit ko ba ang pangalan ng companya!? wag na! basta nasa loob sya ng MARKET MARKET! eto may isang lalaking mukhang half breed german at sheperd ata. tapos hindi sya mapalagay, pang may hinahanap. di ko nga alam kung gaano ba kalaki ang hinahanap nya kasi parang balisang balisa sya. YUN! huli ka. nakita nya na rin. ang hinahanap lalaki, singkit, moreno, mas matangkad bandang 5’9″ ata at hinihila niya ito. LIP READING TAYO sabi “tara na!”,”ayoko nga sumama”,”ayaw mong sumama sa akin?wala akong kasabay kumain”, ” ayaw ko nga” ayyyy lovers away! maya maya sumama na rin ang singkit. pero di galit parin, actually ang swit nilang tignan. parang labra at shitzu nag-aaway!! HAHAHAHAHA! APRUB!

ting ting ting – tatlo na puntos ko!

siguro hanggang dito nalang, next ko sigurong babantayan. yun mukhang inosente pero demonyo pala! hahahahha

PATIENCE + ACCEPTANCE = DESTINY

sa maraming pagkakataon, maraming tao ang laging nagtatanong kung kelan at kailan ang tamang panahon para lumagay sila sa tahimik (and im not saying DEATH here). tahimik in many ways. at the age of 25 ang iba gusto na magsettle down, given the fact na in many aspects handa na sila, emotionally, financially, spiritually at kung ano pa. pero there’s one thing na wala sa kanila at yun ay ang partner na hinahanap-hanap nila.

it all started when we start to fall in love with someone, na hindi man lang natin alam kung talagang sya na ba. pero infairness naman sa ibang nagmamadali, meron din naman nagiging success stories sa ganitong daloy ng lovenote. pero ang tanong, do they have the enough foundation para alamin ang strengths and weaknesses ng bawat isa or they just both think na kailangan ko ng partner at along the way they would discover naman kung sino ba talaga ang taong kinakasama nila. GOOD? or BAD? well you wont know it kung di mo susubukan.

blind date, textmate, phonepal, at chatmate different ways to land in one’s shoulder may ibang maganda ang ending meron di namang bitin. and the worst thing is minsan ang apat na to it all ends up sa tinatawag nating ONE NIGHT STAND. c’mon dont be silly alam kung may point ako. after that night dyan malalaman kung talagang may connection na nangyayari kasi dalawa lang ang pedeng kahahantunagan. you’ll receive a message from your partner the next day asking if kumain ka na!? mustah or when you try to call the guy/ girl NOT ATTENDED na ang digits. then you try to asked yourself “PANG -ONE NIGHT STAND OR KAMA LANG BA TALAGA ANG BEAUTY KO!?”hurtfull indeed.

well siguro for those people na nakakabasa nito at kilala ako, you’ll be asking bat ko to nasasabi well infact i dont have any relationship in the past. pero hindi naman siguro ako tanga at bobo para di ko malaman at alamin ang nangyayari sa mga tao na malapit sa akin. kanya-kanyang paniniwala at ito ang paniniwala ko, so manigas kayo.

PATIENCE

back to the main topic! kasi for me i really believe in the saying na you dont need to look for a partner be patient enough to WAIT for your right partner. kasi sa sobrang hanap mo hindi mo narealize na nahanap mo na pala sya noon pa. its just that sa sobrang dami mong nahanap di mo napansin na katabi mo na pala ang para talaga sayo and the moment na nadiscover mo na sya, doon mo lang narealize na di na pede kasi may pumick-up na sa kanya and tears start to fall sa mga mata mong may muta pa sa kakaiayak simula kagabi. ganito, its like waiting for a bus sa waiting shed and dami ng dumaan na bus na pede mong sakyan. pero namimili ka ng bus na maganda ang itsura, wala maxadong laman, aircon, at sa tingin mo mabilis tumakbo pero hindi ka naman nagmamadali pero iniisip mo na nababagot ka na sa kakahintay so naghanap ka na at sumakay ka sa isang bus na so so lang. after 30 minutes nasiraan ang bus. then you just realize dumaan yung perfect bus for your perfect standards. edi sana kung naghintay ka, maganda ang takbo ng biyahe mo, di ka-na-alintana at walang problema. kaya siguro ang daming failed marriages ngayon o kaya mas maraming gustong live-in nalang para kung may problema then can always cut the thread between them, dahil nga sa nagmamadali.

ACCEPTANCE

well the best thing siguro dito ay tanggapin ang katotohanan na meron talagang di maganda ang takbo when it comes to love. some stayed for like 5 years or more staying together but in the end, they just realize na may mali and for whatever reason they have they thought na breaking up is the best solution. acceptance na pede maging matandang dalaga or binata. acceptance na pede meron kang partner ngayon pero bukas wala na. acceptance na maganda or gwapo ka pero di kasing ganda at gwapo ang kapalaran mo sa pag-ibig. then try meditate sit and ask yourself “SILA BA ANG MAY PROBLEMA? O NASA AKIN ANG MALI?” but always remember it doesn’t mean na katapusan na ng mundo para sayo, and lastly accept the fact na ang paghahanap ng true love walang AGE LIMITATION. labanan lang to ng una kung punto at yan ang PAGHIHINTAY!

DESTINY

50 first dates and serendipity — magkaibang kwento pero medyo may tama sa puso and it all ends with smile and love. ganito yun para sa akin parang math lang yan. patience + acceptance = destiny. akala mo kasi wala ka ng pag-asa pero you try to wait for the longest time hangga’t kaya mo, tinanggap mo ang katotohanan na sa paghihintay mo pede may makilala ka o pede naman umuwi ka ng hopeless romantic. pero dahil when destiny strikes kahit gaano kapa katagal naghintay at kahit tinanggap mo na ang katotohanan na pedeng wala na talaga then you meet the perfect match for you. so oras na bumitiw ka na sa lubid at sa oras na pagod ka na sa kakahintay dito mo lang napagtanto na may sumalo sayo. di man sya pasok sa karamihan sa standard mo pero di mo maalis ang tingin mo sa mata nyang nagsasabing “HI IM JOHNNY BRAVO YOUR NIGHT ANG DAY!” and so destiny works it all for you now all you need to do is to accept the offer or magtatanga- tangahan ka na naman. papalampasin ang panahon at iiyak for the million times.

i got the best dad!

“musta na ang ina-aplayan mong trabaho?” yan lagi ang bungad na tanong ng tatay ko sa tuwing tumatawag sya sa akin. ngayon kasi nasa manila ako para sumubok ng panibagong yugto ng buhay. dahil na rin siguro sa ako ang bunso, so talagang kahit papano hindi sila sang-ayon sa pinili kong landas. mag-dadalawang buwan na ko sa manila, naninirahan sa kaibigan ko sa alabang. malayo sa palagi kong pinupuntahan sa cubao o bandang north. pero ok lang ang buhay masaya ako dun. siguro dahil na rin sa di pangkaraniwan sa akin ang laging bumabiyahe dahil di naman ganyan ang buhay sa probinsya. SO, sa madaling sabi magdadalawang buwan na, na puro boses nalang ang naririnig ko sa mula sa pamilya ko sa davao.

lumaki akong may sariling mundo, di maxado vokal kung pag-uusapan ang emosyonal na bagay, pero di ko naman sinasabing manhid ako. medyo may korny factor lang para sa akin ang mga ganung klaseng bagay. subalit sa tuwing tatay ko na ang nakaka-usap ko sa telepono. di ko maiwasan ang manghina, pakiramdam ko ang liliit ko at lumalabas ang pagiging bunso ko. alam mo yung gusto mong inaakay ka lagi at gusto mo lang kinakausap ka ng tatay mo hanggang makatulog ka.

dapat kasi dito ako mag-eenrol. ehh di pinalad sa skul na -inaplayan ko at medyo late na kung tutuusin yung pagpunta ko rito. ang katulad kong transferee medyo di na masyadong nabibigyan ng panahon kasi slot slot ang drama ng mga kolehiyo dito. sa oras na nalaman nilang di ako pumasa, gusto ng tatay kong umuwi nalang ako at sinabing dun nalang sa davao mag-eenrol. pero habang lumilipas ang panahon. muling tumawag sa kin ang tatay ko at sinabing mahihirapan di pala sila sa pagpapa-aral sa akin sa ngayon kasi graduating na ate ko.. medyo malaki-laki ang kekelanganin nya sa pagiging graduating student (medtek). sa madaling sabi di nanaman ako makakapag-enrol.

alam mo yung masakit isipin na nahuhuli ako at medyo kelangan ko nanamang huminto pero di ko naman sila pwedeng pilitin kasi alam kung mahirap talaga ang sitwasyon namin sa ngayon. sa mga oras na naririnig ko ang boses ng tatay ko na humihingin ng pabor sa akin na kung pepede ehh di na muna ako mag-aral, medyo di ko matanggap pero sa kaloob-looban ko, kung masakit man para sa akin ang sitwasyon alam kung bilang padre-de-pamilya doble ang sakit na pinapasan nya.

pero kahit ganun pa man. alam kung sinusubukan nya ang lahat ng makakaya nya sa edad na 62 para lang makatapos kami. di ko man masabi-sabi sa kanya kahit sa telepono na masaya at maswerte ako dahil sya ang naging tatay ko, sana maramdaman nya na may anak syang malayo man sa kanya e araw-araw namang nagpapasalamat sa buong may kapal na “I GOT THE BEST DAD!”

NAKAKA — sobra!

magulo ang isipan ko. maaga akong gumising dahil na rin sa hindi ako makatulog sa sobrang init ng kwartong tinutuluyan ko at ang daming lamok. alas kwatro pa lang ay gising na ako, maagang kinapa ang kusina ng bahay. nagluto, naghugas ng pinggan at naligo.

at ngayong hawak ko ang keyboard. susubukan kong gumawa ng piyesa ng araw ko. naghahanap ako ng paaralan na malilipatan, maaga pa lang ay nasa pup na ako. pero di ako nabuhayan sa narinig ko. wala pa raw slot for transferee. diyos ko, po! sa ngayon ang pinanghahawakan kong pag-asa ay ang up, naibigay ko na sa unibersidad ang kinakailangan nilang papeles, tanging tawag o anunsyo nalang ang hinihintay ko kung kabilang ba ako sa kukuha ng exam o interviews.

kanina habang naguguluhan ako sa nangyayari sa utak ko. naisipan kong magnet na muna sa labas ng pup. doon hinanap ko ang iba’t ibang unibersidad sa maynila, ang daming pagpipilian, pero di ako alam kung kakayanin ba ng budget ko ang ganung klaseng paaralan. ang hirap nga naman! hindi naman ako dapat naghihirap ng ganito. bat parang pasan ko ata ang mundo!? walang dapat sisihin walang dapat managot. ganyan ang buhay. pero  palagi ba talagang ganito ang buhay!? ang hirap nga naman. pero siguro malalampasan ko rin to, pero ang tanong kelan at saan!?

bandang alas dos mamaya, pupunta ako ng up. titignan ko kung pinalad ba ako. ang haba pa kasi ng pila ng mrt. di ko kakayanin. tapos may problema pa akong dala, dahil sa balat ko. hindi ko alam kung hanggan kailan maayos ang balat ko, napakasensitive. grrrrrrr!!

alam kung tutulungan nya ako.. salamat Po!

ANG AMBISYOSONG AMPON NG MAYNILA

Ambisyoso ako! kebs! pake-alam nyo?!

pasado alas syete na nung lumapag ang eroplanong sinasakyan ko papuntang maynila. mag-isa,walang kasama at walang kausap. bitbit ang tatlong bagaheng puno ng damit ko at ang tanong na kung “ano kaya ang naghihintay sa’kin dito sa maynila? naiinis ako kasi nais ko sanang masaya ang magiging biyahe ko pero nakakabingi ang katahimikan sa naging mundo ko sa eroplano. grrrrrr!!

magbebente dos na ako ngayong agosto. lahat ng barkada ko, graduate na, ako nalang ata ang hindi pa. nakakalungkot mang isipin, hindi ko naman kasi pedeng pilitin ang magulang ko na tuma-e ng pera para sa pag-aaral ko.

nagdesisyon akong dito sa maynila manirahan at tapusin ang pag-aaral ko. nung una’y hindi ganap na suportado ng pamilya sa kadahilanang mahal ang pamumuhay dito. pero kalaunan ng sinabi ko ang dahilan kung bakit ayaw ko sa davao mag-aral ay naintindihan naman nila at sinuportahan naman nila ang naging desisyon ko na dumito na muna at tapusin ang naudlot kong pag-aaral

habang nasa himpapawid ako, naka-seatbelt, malamig, naka-upo  at tahimik. ang utak ko naman ay walang pangundangang nagtatanong kung ano ang aabutan ko sa maynila. ayoko nga sagutin pero sinasagot naman ng isipan ko. TURBULENCE! TURBULENCE! sa tuwing inaanounce na nakakaranas umano kami ng turbulens, napapalingon ako sa labas. nakikita ko ang mga ulap na animo’y bulak sa kalangitan. ang sarap hawakan ng mga ito, sabay tanong “‘kasing ganda kaya ng mga ulap sa langit ang magiging buhay ko sa manila!?” buntong-hininga!

habang nagbabasa ako ng libro ni bob ong na “bakit baliktad magbasa ang pinoy?” hindi ko mapigilan ang mapahinto. iniisip kung bakit ako nagdesisyon na pumarito. iniisip ko kung bakit kailangan ko pang pumunta ng manila para mag-aral. kung bakit di nalang sa davao ko tapusin ang college ko. bakit nga ba!? hindi ko rin alam. dahil ang alam ko sa panahong nagdesisyon ako. nasa manila ang pag-asa ko. nandito ang pangarap ko. ito ang magiging daan ko sa tagumpay at hawak-hawak ko yan lagi. takot kasi akong mawala ang mga ito sa kamay ko.  ang dami kong pangarap sa buhay na minsan di ko nararating dahil sarado kung buhay sa probinsya. ganun pa man ang laki ng pasasalamat ko sa lupang nilakihan ko dahil dun ako natutong tumayo sa sarili kong paa. doon ako natuto kung ano ang tunay na laban ng buhay. doon ako naging tao, nagkamalay at tumayo na may dignidad at sariling desisyon.

nung sinabi na nasa manila na kami, ako’y namangha sa aking nakita bagamat madilim na pero parang constellation of stars ang mga ilaw na nakikita ko mula sa eroplano. sabay tanong nanaman sa sariliko ng “kasing dami kaya ng ilaw na to ang magiging swerte ko sa manila!? alam ko ang sagot sa mga tanong ko, maari at maaring hindi.

walang nakaka-alam kung ano ang magiging buhay ko dito. pero iisa lang naman ang alam ko. may magagawa ako para mapabuti ang takbo ng buhay ko dito.

nung nalaman ng ibang tao na may posibleng pumunta ako ng manila at mag-aral, halo-halo ang naging guhit ng mukha nila. may ibang, napa-angat  ang kilay, may ibang walang reaksyon, meron namang masaya sa naging desisyon ko. ramdam ko ang bawat reply ng tao sa kin. pero kasi iisa lang naman ang tunay na estado ng buhay mapa-manila o probinsya man. mahirap sa mahirap kung di ka kikilos mas lalong hihirap. kung di ka hahakbang natural mananatili ka lang dyan at higit sa lahat kung ambisyoso man ako sa naging desisyon ko, eto lang yun “LAHAT NG UMASENSO NAGSIMULA SA PAGIGING AMBISYOSO, NAGSIKAP AT HINARAP ANG PAGSUBOK” kaya isa lang ako sa mga taong nag-aambisyon at mananatiling ambisyoso hanggang ganap ko nang hawak ang gusto ko.

ngayon nandito na ako, nawa’y matanggap ako ng manila at bansagang “ANG AMBISYOSONG AMPON NG MAYNILA”

…nang kinausap ko SARILI ko!

habang naglalakad ako mag-isa sa gitna ng maingay na kapaligiran, mga taong walang magawa sa buhay,sasakyang napa-ingay at panahong nakikisimpatya sa EMO kong araw hindi ko lubos maisip na sa edad kong bente uno ang rami ko na palang nakasalamuhang tao. iba’t ibang pananaw, paniniwala, gusto – ayaw, paborito at kinamumuhian at kung ano-ano pa. iba’t- ibang estado sa buhay at iba’t-ibang antas ng pag-iisip. may ibang nagtatagal at meron din naman lumilipas lang at ang tanging naiwan sa kin ay ang karunungan na ipinagbilin sakin ng taong yun! masaya at nakakatuwa. dahil sa mga panahong yun, unti-unti kong nakikilala ang tunay kong pagkatao.

sa bawat yapak ng aking paa, bigla kong naisipang kausapin ang isang tao na may malaking parte ng buhay ko. nakakatakot at hindi man ako handa sinibukan kong lapitan at amuhin ang taong ito. abala din sya sa paglalakad at medyo bisi – at may kausap ata! nilakasan ko ang loob ko at bigla ko syang kinausap. “musta!?” tanong ko sa kanya.  noong una’y wala syang sinagot kundi tinanong din ako ng “musta!?”. sinubukan ko syang sagutin ng “OKEY lang naman ako, ikaw?” ganon parin sinagot nya rin ako ng “OKEY lang naman ako, ikaw?”

sa pagkakataong ito, napapikit ako at huminga ng malalim. nag-isip nang nag-isip. naguguluhan at unti-unting nawawala ang mga bagay sa paligid ko at ang tanging nakikita ko ay ang sarili ko at ang taong sinusubukan kong kausapin. sa pagkakataong ito, sinubukan kong tanungin ulit ang mama. hindi pa ako nakapagbitaw ng salita ay bigla syang lumingon sa akin at nguniti. tinanong ako ng “MUSTA NA YANYAN? masaya ba ang buhay mo!?” nanlisik ang mga mata ko. nagtaka at hindi mapakali. “bat nya ako kilala!? bat nya alam ang pangalan ko?! bat sya ngumiti na parang matagal na kaming magkakilala!”

dumating na ba sa buhay nyo ang minsa’y makausap ang sarili nyo? nakakatawa mang isipin dahil minsan nagmumukha kang tanga!? pero sa tingin ko kailangan. ang dami kong gustong itanong sa sarili ko. gaya ng BAT KA BA GANYAN!? ANO BA PLANO MO SA BUHAY!? HINDI KABA NAGSISISI SA MGA KASALANAN MO!? mga tanong na minsan iniiwasan natin dahil natatakot tayo sa katotohanan.  mahirap sa mahirap pero kailangan. dahil sa oras ng pagkawala mo sa tamang daan, iisa lang ang tanging makakatulong sayo, at yan ang sarili mo!

sinubukan kong sagutin ang taong ito.” mabuti naman ako, maraming problema pero ok lang ang buhay! parte lang yan ng takbo ng libro ko. minsan masaya ako, minsan hindi. sa ngayon wala akong magawa, hindi naman kasi ako nag-aaral. gustuhin ko man pero wala pang badjet! sidelayn sidelayn nalang muna. kaya nga biglang naging masakitin ako. sa ngayon patapos na ako sa medikasyon ko for PRIMARY COMPLEX, konting tiis nalang ayos na ako. ikaw!?” at sa oras na yun hindi ko alam kung bakit ang dami kong nasagot! may laman ang sagot ko sa kanya may kirot at may gustong ipahiwatig. bigla syang yumuko at may binitawang salita! “ALAM MO YANYAN ANG BUHAY GANYAN TALAGA. NAIINTINDIHAN KITA, RAMDAM KO KUNG ANO ANG NARARAMDAMAN MO. IISA TAYO. KUNG ANO MAN ANG NARARANASAN MO SA NGAYON DAHIL YAN SA TINAHAK MONG LANDAS. WALANG IBANG DAPAT SISIHIN KUNDI SARILI MO AT AKO!” at sa mga oras na sya’y tapos na sa pagsasalita at bigla nyang hinulog ang isang barya.

Anong ibig nyang sabihin? ano ang gusto nyang iparating? sa muling buntung hininga ko. bigla kong narinig ang ugong ng mga sasakyan. ang ingay ng batang umiiyak habang tinuturo ang lobo. ang palo ng hangin sa aking tenga. sinubukan kong hanapin ang taong kanina lang ay kausap ko, hindi ko sya nakita at ang tanging naiwan ay ang isang barya na itinuro sakin ng isang babae. “kuya piso mo nahulog!”.

doon ko lang napagtanto sa sarili ko pala ang kausap ko. ang sarili kong matagal ng naghihintay ng atensyon ko. ang sariling kong laging nasa tabi ko lang at hindi ko pinapansin minsan. ang dami ko pa sanang gustong itanong sa kanya. ang dami ko pa sanang gustong pagusapan kasama sya. pero siguro ganon talaga ang buhay. hindi mo alam kung ano ang mangyayari. kahit nga sarili mo hindi mo makausap ng matino at masinsinan!

–

–

–

–

–

–

IKAW? sinubukan mo na bang kausapin ang sarili mo!?

dota — laro ng buhay!

habang paulit-ulit akong nanonood ng bawat pahina sa pesbuk, hindi ko maiwasan ang mapataas ang kilay habang ang mga daliri koy abalang pinipindot ang bawat letra sa keyboard.  mainit. maingay. tabi-tabing unit. magulo. mukha at larawan ng isang internet cafe.napakadaming kabataang lalake  ang naglalaro ng online game, na hindi mo alam kung ano ang epekto sa bawat utak na nabibiktima. masaya naman sila kung iyong pagmamasdan. animo’y project sa pagkapa sa bawat galaw na gagawin para lang matalo ang bawat kalaban. minsan ko na ring sinubok ang larong ito. kahit papano nasiyahan ako sa larong sinasabi nilang LIBANGAN NG KABATAAN.

iba nga siguro ang epekto ng larong ito. dahil ang iba ay napapasigaw at napapahiyaw.

” wag kang matakot. jan! jan nga! jan nagtatago ang bading, lapitan mo!” sigaw ng isang lalakeng para bang wala ng bukas kung makahiyaw.

napapatanong tuloy ako sa sarili ko kung kailagan ba talagang sumigaw sa tuwing nilalaro ang online game na to!? sa kadahilanang kahit saan ako magtungo sa tuwing nagnenet ako at may naglalaro ng game na to laging may nagsisigawan.

DOTA ang tinutukoy ko. kahit sino biktima ng larong ito. kung tutuusin marami naring online game ang sumikat noong nakaraan panahon. pero iba pa rin ang epekto nito sa mga bata ngayon nat-tu-mensyon na may mga matatanda ring naglalaro ng dota. kahit nga kababaihan ay giliw na giliw sa paglalaro ng dota. bagong COCAINE ng youths, yan ang dota. masarap, magastos, nakakasaya, magulo, nakakagalit, nagpapatawa at lahat lahat na.  well kung titingnan mo ok na rin yun kesa tunay ng shabu at marijuana ang pagkaka-abalahan ng kabataan.

“f*ck you!, gago ka! ano ba tong sniper!?? abnormal ata to!?” mga binitawang salita ng lalaki sa likuran ko habang gigil na gigil sa paghawak ng mouse nya para laruin ang nasabing DOTA.

Nakakahabag man at medyo bastos man kung pakinggan. pero ramdam ko ang saya nila patungkol sa laro. ang tanging kakampi nila sa buhay. tanging bagay na nagpapalimut ng problema nila sa buhay. laro na minsa’y iniisip nilang laro ng tunay na laban sa buhay. MAY NATATALO AT MAY NANALO.

yan ang dota! nakakaadik at iba ang tama!

BIKTIMA LANG AKO!

mahiwaga ang umaga, umuulan at tahimik ang paligid. gumising akong hindi maganda ang pinta ng aking mukha. hindi ko alam kung bakit. pero isa lang ang alam kung tama, wala akong ganang pumasok sa trabaho. pinilit kong amuhin ang sarili ko, ngumiti at bigyang lakas ang tamlay kong katawan, ganun parin — walang ganang pumasok sa trabaho.

isang taon at limang buwan na rin akong nagtratrabaho bilang  call center agent. sa loob ng mga araw na yun. masasabi kong masaya naman ako bilang isang empleyado. maraming nagbago at marami akong bago. marami akong naranasan na di ko pa naranasan noong ako’y isang ordinaryong palamunin lamang ng aking mga magulang.

hindi ko alam pero tanging ang blogsayt na to kakampi ko sa lahat ng madidilim kong araw. sa katunayan nga matagal-tagal na rin akong di nakapagsulat sa sayt nato. iisang bagay lang ang naalala ko, na pagsusulat at blogging ang isa sa magandang therapy sa taong stress. siguro stress lang talaga ako, sa nakalipas na panahon. ang aking lang kasi, dahil sa stress at depress at lahat na ata ng less sa mundo pag-umatake sa isang tao lahat naaapektohan. grrrrrrr! kakainis talaga! sa ngayon masasabi kong ang laki ng epekto ng stress sa akin, so sobrang laki pati ang trabaho ko na tanging daan para makamit ko ang sarili at pamilyang mithiin, unti-unting nawawala. NAWAWALAN AKO NG GANANG MAGTRABAHO!

kaya namang labanan ang stress, pero sadyang malakas lang talaga ang puwersa niya. sa sobra lakas, pati ikaw nawawalan ka ng kumpyansa sa sarili. unang bagay na kinukuha mula sa tao at kung ang bagay na ‘to ay wala na, isusunod na ang emosyonal na aspeto ng isang biktima. kainis talaga!

iisa lang ang alam kung tama. BIKTIMA LANG AKO!

pakitagay please!!

nagsisimula ng dumami ang tao. maingay ang paligid, may naglalakad, nagtetext, tumatawa, nakatutunganga, umiinom, kumakain at marami pa. lahat ay busy.

klase-klaseng tao, klase-klaseng antas sa buhay. may teens, matatanda, at middle-of-the-road. habang ako walang magawa gumagawa ng blog na to. ang daming pumapasok sa isipan ko. mga bagay na ginawa ko at gusto kung gawin. kung papagalitan ako pag-uwi o matutulog nalang diretso. kung ano na ang nangyari sa pbb at survivor palau. hindi ko mapantayan ang antas ng utak ko. MAGULO. RAMBOL. MAINGAY.

ang ganitong pangyayari ay minsanan nalang sa buhay ko. bawal na ako umuwi ng matagal. bawal to! bawal yan! ngayon—para akong asong nakawala sa isang dog house, masaya pero unti-unting nalulungkot dahil hindi ko naman alam kung ano ang gagawin ko sa ganitong pagkakataon. matagal-tagal na rin akong di nagyoyosi. nilalanghap ang bawat usok ng katabing kaibigan habang nakikiramdam ako sa lamig ng bote ng red horse na iniinom ni ROSELLE.

bawat musika sa paligid, mula sa balot vendor na umiikot sa lugar, strum ng gitara mula sa combo, ang malamig ng boses ng bokalista, bawat apak ng paa ng mga waiter na busing  nagbibigay serbisyo sa mga customer, yan ang nagpapabuhay ng utak kong tulog habang hinahayaan ang mga daliri kong pindutin ang maliliit na square ng laptop ng kaibigan ko. hindi ko alam kung ano dapat ang isusulat ko!!! WAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHH

TULONG! nalulunod ako sa sobrang tahimik. unti-unti akong sinasakal ng kaboringan at tagos hanggang puso ang tusok ng kablangkuhan ng pag-iisip ko.

inuman na mga tol. kantahan na mga kapatid. maya-maya lasing na tayong lahat!!

GREAT.. nakalimutan ko rin ang lahat ng nangyari..